Systemy zapłonowe oparte na koncepcji generowania mierzonych i synchronizowanych impulsów elektrycznych istnieją od początku XX wieku. Nowoczesny elektroniczny zapłon nie wymaga już tylu części elektromechanicznych w układzie, głównym z nich jest rozdzielacz. Opiera się na półprzewodnikowym obwodzie czujników, które wyzwalają przełącznik, który przesyła prąd przez cewkę zapłonową. Te regularnie przekazywane impulsy elektryczne docierają do świec zapłonowych, które następnie zapalają paliwo. Taki układ elektroniczny jest bardziej wydajny i może obsługiwać wyższe poziomy mocy silnika niż starsze rozdzielacze lub układy sterowane mechanicznie.
Główną zaletą zapłonu opartego na obwodzie zamiast sterowanego mechanicznie elektronicznego zapłonu jest dystrybucja impulsu elektrycznego do świec zapłonowych. Korzystanie z tranzystorów, czujników i przełączników elektrycznych, takich jak tyrystor, do sterowania przepływem energii elektrycznej, jest dokładniejsze, bardziej niezawodne i trwałe niż system wyłączników sterowany mechanicznie obracającą się głowicą rozdzielającą. Dzięki wysokiej precyzji zapobiega to również niepełnemu spalaniu paliwa w komorze tłokowej silnika, co skutkuje lepszą wydajnością paliwową i mniejszym zanieczyszczeniem.
Elektroniczny zapłon automatyzuje również kilka procesów kontroli zapłonu, które w przeszłości musiały być ręcznie regulowane lub dostrajane. Wczesne układy zapłonowe magneto wymagały raczej ręcznej korby niż elektrycznego rozruchu i początkowo zostały one zastąpione bateriami jednorazowymi o ograniczonej żywotności. Poprzednie systemy były również ograniczone przez ilość napięcia, które mogły generować, a takie systemy miały nieprecyzyjne taktowanie ogólnego rozkładu prądu elektrycznego. Spowodowało to, że wczesne pojazdy silnikowe jeździły z niższymi prędkościami i zużywały więcej paliwa niż nowszy elektroniczny zapłon.
Silniki samochodowe, morskie i inne duże silniki benzynowe, naftowe lub wysokoprężne mają zazwyczaj zapłon elektroniczny. Samoloty różnią się tym, że często nie mają alternatora i nadal używają magneto, ponieważ mogą generować własną energię elektryczną. Mniejsze silniki benzynowe ze świecami zapłonowymi, ale bez wbudowanych akumulatorów, takie jak kosiarki, piły łańcuchowe i dmuchawy do liści, również używają iskrowników.
Pojazdy zbudowane przed połową lat 70., w których zastosowano elektroniczny zapłon sterowany dystrybutorem, można również wyposażyć w nowszą technologię, która łączy układ zapłonowy z układem wtrysku paliwa jako bardziej wydajną jednostkę. Tam, gdzie taka modernizacja nie jest możliwa w konkretnym modelu, dostępne są zestawy do konwersji klasycznego pojazdu z dystrybutorem bez wtrysku paliwa na elektroniczny zapłon.
